DE ARGELOZE VACANTIEGANGERS,

Er zijn twee soorten mensen: zij die tijdens deze debuutfilm van Malberto Nemanez kotsend wegstrompelen en zij die popcorn smullend juichen dat er een nieuw genre geboren is: de Splatter-Chaos.

Het begin van de film is niets bijzonders. Op een min of meer standaard manier wordt ons het welgestelde gezin Cabra uit El Narrator voorgesteld, dat na een jaar hard werken rustig van de zee gaat genieten in El Pato, een afgelegen toeristengehuchtje bij La Riba. Bij het zien van de kleffe ouders en de walgelijk zoete kindertjes verheugen we ons al op die kettingzaag die de kinderhersentjes zal vermalen met de ingewanden van de ouders.

Tot niemands verbazing steekt er een spectaculaire storm op en treedt precies de nacht een eeuwenoude Iridische vloek in werking: De bewoners van de zee komen wraak nemen op het ras dat al millenia lang een ware uitroeiingsoorlog tegen hen voert. Natuurlijk is het eerste wat ze tegenkomen een zomerhuisje...

Fijn, alle ingrediënten voor een avondje griezelen zijn er. No way, want hier manifesteert Malberto's genie zich. De storm laat een vrachtschip kapseizen, waardoor een vreemd mengsel van chemicaliën aanspoelt op het kerkhof en de doden tot leven wekt. En na een reis van 673 jaar komen de aliens eindelijk aan op Metaphor en landen ergens op Macrea, je raadt wel waar. En de aartsvijand van de succesvolle meneer Cabra heeft een contingent van de duurste ninja's achter hem aan gestuurd. En vergeet niet dat het volle maan is, en dat de dorstige baron Amir plotseling geen Pacisch bloed meer lust.

Ooit een zombie, het kettingzwaard beter hanterend dan de legendarische Ildulinar, in gevecht gezien met een berserke reuzenoctopus? Of een groep ondode mollen die zich door de wand van een ruimteschip graaft?

Achter de klaarblijkelijke chaos van gruwels die elkaar op gruwelijke wijze afslachten verschuilt zich echter een hechte plot en een diep inzicht in de menselijke geest. “Ik moest echt huilen toen uiteindelijk alle Metaphorse wezens zich verenigden tegen de aliens. Of toen de zombies bewust kozen voor de vergetelheid,” aldus een geëmotioneerde kijker.

Ook humor is Malberto niet vreemd. Het gezin ontsnapt zonder het te merken aan de ene inventieve dood na de andere. De storm verhult alle geluiden en de vloed wist tenslotte alle sporen van de strijd uit. De storm duurt vier lange dagen, waarin dodelijke verveling omslaat in slaande ruzie. Na een volkomen mislukt begin van de vacantie keren de Cabra's terug naar huis en besluiten nooit meer naar El Pato te gaan.