De nieuwe Macajaanse bestseller is nu verkrijgbaar

'Het Lijk in de Leunstoel' is de nieuwste roman van Sosia òs Gramados. Deze Macajaanse schrijfster is voornamelijk bekend door haar Marmelo Desmo romans, welke bijna allemaal verfilmd zijn. Nu heeft ze een boek geschreven in een geheel andere stijl.

Het 'Lijk in de Leunstoel' speelt zich af in een middelgrote plaats in Macajo. Een bejaardentehuis vormt hier het midden van een groot park, een van de laatste oases van rust in het stadscentrum. In een uithoek van het park bevinden zich de graftomben, waar alle bewoners hun laatste rustplaats vinden. Het is een rustige en vredige plaats, welke geliefd is bij zijn bewoners en die van het tehuis. Al met al ziet de toekomst er voorspoedig uit voor het tehuis en zijn bewoners.

Tot op zekere dag de directrice, mevrouw Huolisso, om het leven komt en opgevolgd wordt door mevrouw Grafedi. Zij begint meteen om het tehuis met ijzeren vuist te leiden, geheel niet naar de zin van het personeel of de bejaarden. Al snel wordt het tehuis een hel op aarde. Door een reeks mysterieuze ongevallen komen bovendien enkele bejaarden om het leven, maar de politie houdt het in alle gevallen op omstandigheden en vermoed geen misdrijven.

Dan wordt echter de eerste van de recent gestorvenen op de begraafplaats begraven. Zij weet dat ze vermoord is maar niet door wie. Er lijkt overduidelijk een psychopaat aan het werk te zijn. De geesten van de bejaarden besluiten dat zij de enigen zijn die hun vrienden van de dood kunnen redden. Maar ze hebben geen idee hoe ze dit aan moeten pakken. En dus verrijzen die nacht enkele langgestorvenen uit de tomben en gaan op zoek naar de vorige directrice. Dit team van oude speurders weet door de vele jaren levenswijsheid tussen hen in het mysterie op te lossen. En het lijk van de moordenaar laten zij als waarschuwing achter op de veranda van het tehuis, in de leunstoel van de directrice.

Het nieuwe boek van Eusebio Umor

De held van dit boek is detective T.D.S. Shelmor, een aartsluiaard die vrijwel nooit de handen uit de mouwen steekt en eeuwig moe is. Hij gaat, om uit te rusten van zijn drukke baan, met zijn vrouw Mitra op vacantie naar het recreatie-eilandje Qyanta. Voor hem is de vacantie geslaagd. Dag in dag uit zit hij in zijn superdeluxe leunstoel te lezen en te genieten van het uitzicht. (De beschrijving van dit zitobject beslaat vijfendertig bladzijden.) Maar Mitra verveelt zich mateloos en begint uit pure ellende een verhouding met een ruigbehaarde, edeltonisch gespierde Ilduleen genaamd Breleor. De detective heeft dit onmiddelijk in de gaten, maar reageert totaal niet. Een week lang is iedereen gelukkig, maar dan wordt het idyllische eilandje opgeschrikt door een serie gruwelijke moorden, waarbij o.a. Mitra en Breleor omkomen.

Er wordt een grootscheeps onderzoek op touw gezet. Het hele eiland wordt van de buitenwereld afgesloten en de politie ondervraagt iedereen grondig. In het begin wordt Shelmor verdacht, maar hij wordt van de lijst van verdachten geschrapt als blijkt dat hij al twee weken niet uit zijn leunstoel is gekomen. Shelmor reageert zeer koel op de verdenking. Ondanks grote inspanningen van de politie is de dader na ruim een week nog steeds niet gevonden. De mensen op het eiland worden onduldbaar van nervositeit en ongeduld. Er breken ruzies en vechtpartijen uit. Dan lekt uit dat Breleor voor de Ilduleense geheime dienst werkte. Het gerucht dat er nog meer geheim agenten op het eiland zijn verspreidt zich als een lopend vuurtje en verergert de paranoia aanzienlijk. De politie kan vervolgens haar taak niet meer normaal verrichten omdat de politiek er zich ook nog eens mee begint te bemoeien. Na nog een week van onzekerheid, waarin een dode valt en meerdere mensen een zenuwinzinking krijgen, wordt het onderzoek eindelijk als hopeloos opgegeven.

De enige die al die tijd relaxed blijft is Shelmor. Doodkalm laat hij alle hysterie, geruchten, bedreigingen en scheldkanonnades over zich heen komen, met een irritante mysterieuze glimlach op zijn lippen. Tijdens de evacuatie van het eiland komt men er achter dat Shelmor overleden is. Doctoren kunnen noch de doodsoorzaak noch het tijdstip van overlijden bepalen. In Shelmor's binnenzak wordt een notitieblokje gevonden waarop haarfijn, in groot detail, de onverwachte en elegante oplossing van de moordzaak uitgespeld staat.

Nadat Umor lange tijd niets van zich heeft laten horen komt dit boek als een aangename verrassing voor de Umor-kenner. Ondanks het lange stilzwijgen heeft Eusebio's stijl niets ingeboet aan scherpte en diepte: De manier waarop hij het voor de lezer onmogelijk maakt te beslissen wanneer Shelmor precies overlijdt is meesterlijk.

Een SF eco-drama van Risoria Galor

La Dzungla, 1023: Een groep geïsoleerde Tricators en Macajanen denkt dat de oorlog nog voortduurt. Beide kampen bestaan geheel uit strijders van de tweede en derde generatie die niet weten dat er nog iets anders dan jungle bestaat. Een bioloog ontdekt deze unieke ecologische nisvulling. Voordat hij sterft weet hij nog net zijn assistente Saquina Sanchez te waarschuwen. Door haar uitgebreide ervaring in de wilde natuur lukt het Saquina de guerillas te bespieden zonder zelf opgemerkt te worden. Langzamerhand bevangt haar een grote liefde voor de onwetende guerillas. Door het gedrag van de sauvages nobles over te nemen laat ze hen geloven dat ze een van hen is en wint ze hun vertrouwen. Nadat de guerillas gewend zijn geraakt aan de vreemde apparatuur kan Saquina foto's en films van ze maken. Een tijd lang leeft ze gelukkig in hun midden, terwijl ze een fantastische natuurfilm maakt. Maar dan komen de eerste tekenen van onheil: Een groep gorillas neemt zijn intrek in het gebied. De mannetjes maken met hun territoriaal gedrag iedereen het leven zuur. Saquina begint een fanatieke eenmansactie tegen de gorillas, maar het mag niet baten. Ze moet machteloos toezien hoe de guerillas uit hun natuurlijke habitat verdreven worden. Op een gegeven moment leren de gorillas met wapens om te gaan, waarna het snel bergafwaarts gaat. Ze verliest een voor een haar vrienden, van wie ze met veel moeite net de namen had geleerd. Ze wordt zelfs gedwongen toe te kijken hoe de leider van de guerillas op een gruwelijke wijze onthoofd wordt. Uiteindelijk doden de gorillas haar op laffe wijze in haar slaap.

Het lijk in de leunstoel, de nieuwste roman van de Ilduleense schrijver Dzegdor Egpomlor, is na zijn matige de tegenzin weer een roman van niveau.

Het verhaal speelt zich af in een klein woestijndorp. Het rustige dagelijks leven van de bewoners wordt slechts eens in het half jaar onderbroken door de komst van de karavaan, hun enige verbinding met de buitenwereld. Gedurende de rest van het jaar heerst er een serene rust in de oase. Als er iemand sterft in het dorp, wordt hij door de oudste dorpelingen naar de andere kant van een hoge heuvel gedragen.

Het verhaal vertelt over de mandenvlechter van het dorp, Pittor, die ook de karavaan ontvangt, van voedsel voorziet, en onderhandelt over de prijs van de goederen. Door het dorpsleven vanuit de figuur van Pittor te beschrijven, verweeft Egpomlor in één beschouwer tegelijk de dorpeling én de buitenstaander; Pittor wordt immers door zijn contact met de karavaan toch door de andere dorpsbewoners argwanend bejegend. Egpomlor weet zo het toch saaie dorpsleven boeiend te beschrijven.

Op een dag komt met de karavaan een onbekende man meegereisd, die te kennen geeft, een tijdje in het dorp te willen verblijven om het dorpsleven te leren kennen. Noodgedwongen wordt hij ondergebracht bij Pittor, die hem ook over zijn dorp zal vertellen. De vreemdeling, Haffinor geheten, verbaast zich over het primitieve leven van de dorpelingen, en brengt hen allerlei uitvindingen bij, die het landleven veraangenamen. Een van de nieuwigheden is de leunstoel, en Haffinor laar Pittor er een maken.

In dit gedeelte van het boek beschrijft Egpomlor bloemrijk de wisselwerking, wrijving en ook het wederzijds onbegrip tussen de twee culturen, die van het dorp, en die van de welwillende vreemdeling.

Aanvankelijk gaat alles uitstekend, en hoewel de dorpelingen hem nog als een buitenstaander behandelen zijn ze toch blij met de komst van Haffinor. Maar dan sterft een van de oude vrouwen van het dorp, en ook zij wordt door de oudsten over de heuvel gedragen. Haffinor is nieuwsgierig maar Pittor weigert hem er heen te brengen, dus gaat hij 's nachts alleen.

Het uitzicht aan de andere kant van de heuvel is ijzingwekkend. Honderden uitstekend geconserveerde lijken liggen opgebaard, hun voeten naar de heuvel gekeerd. Ook de oude vrouw ligt er bij. Haffinor keert terug naar het dorp, en zwijgt over zijn nachtelijke tocht.

De dorpelingen blijken echter niet achterlijk, en bestraffen Haffinor, door hem zonder water de woestijn in te sturen, op een afstand gadegeslagen door Pittor. Deze weigert Haffinor te helpen, daar dat verraad aan zijn dorp zou betekenen. Hier dreigt het boek lichtelijk langdradig en sentimenteel te worden, maar het blijkt het waard, verder te lezen. Na een diepfilosofische discussie sterft Haffinor dan eindelijk, en Pittor brengt zijn lichaam terug naar het dorp. Daar wordt ook de vreemdeling over de heuvel gebracht, maar in plaats van op een houten bed wordt de vreemdeling in de eerste door Pittor gevlochten leunstoel neergezet, zijn blik voor eeuwig gericht op de heuvel.

Later, als de karavaan voorbij komt, krijgen de handelaars te horen, dat de vreemdeling helaas bij een ongeluk om het leven is gekomen.

Met het lijk in de leunstoel grijpt Egpomlor terug op één van zijn geliefde thema's, het onbegrip tussen culturen. Hij weet het echter wederom een extra diepgang te geven, zodat het boek zeker de moeite waard is.

Padomar dul Chuxaj'quinkegçheli.

een SF-film van Spiros Orthoboulos

Het verhaal speelt in Kali-Harnassos, in het jaar 2010. Na honderden jaren van oorlog en barbarij weet de mensheid zich los te rukken uit de duistere middeleeuwen en weer iets op te bouwen wat de naam beschaving verdient. De technologische vooruitgang verloopt in deze renaissanceperiode met vreemde sprongen, omdat sommige resten van de oude beschaving goed bewaard zijn gebleven.

De film begint met de vondst van een soort menhir in de binnenlanden van Kali. Het ding heeft ongeveer een ovaalvorm en bestaat uit een onbekende steenachtige substantie. Naarmate de kolonisatie van Kali voortschrijdt worden er meer menhirs ontdekt in allerlei vormen. Een kleine doch fanatieke sekte ziet in het feit dat de rangschikking en oriëntatie van de menhirs absoluut geen enkele regelmaat vertonen een onmiskenbaar bewijs dat de menhirs vroeger belangrijke religieuze objecten waren. De invloed van de sekte groeit aanzienlijk wanneer een menhir gevonden wordt in de vorm van een persoon in een leunstoel. Enige tijd later worden er gebouwtjes (tempels?) gevonden, gemaakt van hetzelfde materiaal, die de tand des tijds uitstekend weerstaan hebben. Iedereen is diep onder de indruk van de oude beschaving. De menhir-aanbidding wordt de officiële godsdienst van het hele Bodnische continent. Een priesterkaste regeert met harde en bloedige hand.

Bij opgravingen wordt een inscriptie gevonden, getiteld "Recept voor Ons Soort Beton", waaruit duidelijk wordt hoe de menhirsubstantie heet en hoe ze gemaakt wordt. Het Recept wordt het heilige schrift van de menhiraanbidders en de Man in de Leunstoel hun godsbeeld. Jarenlang is de macht van de priesters absoluut, totdat een nieuwe Opperpriester op het lumineuze idee komt een tempel te bouwen volgens het Heilige Recept. Om de een of andere onverklaarbare reden stort de tempel korte tijd na voltooiing in, waarbij een belangrijk deel van de priesterkaste om het leven komt. Het geloof in het Recept loopt een diepe deuk op, net als de hoofden van de overgebleven priesters wanneer ze geconfronteerd worden met de woede van de lang onderdrukte bevolking. Het godsbeeld wordt aan diggelen geslagen, waarbij men er plotseling achter komt dat het ding een man in een leunstoel uitbeeldde omdat in het Ons Soort Beton een man in een leunstoel zit, en wel in perfect geconserveerde toestand.

Hier eindigt de film. Het wordt aan de kijker overgelaten om een touw vast te knopen aan deze merkwaardige film.